Wigierski Park Narodowy wyróżnia niezwykłe bogactwo jezior otoczonych rozległymi lasami. Oprócz największego i słynnego ze swej malowniczości jeziora Wigry, w parku znajduje się jeszcze 41 naturalnych zbiorników wodnych. Osobliwością są suchary – śródleśne, niewielkie jeziorka dystroficzne (z kwaśną wodą bogatą w substancje humusowe), otoczone pływającym kożuchem składającym się głównie z mchów torfowców. Przez WPN przepływa Czarna Hańcza, dopływ Niemna. W północnej części parku płyną rzeki o bystrym nurcie: Kamionka, Wiatrołuża i Maniówka. Można śmiało stwierdzić, że nie ma w Polsce drugiego parku narodowego z tak dobrze wykształconym i urozmaiconym krajobrazem pojeziernym najmłodszego zlodowacenia. Ten leśno-jeziorny krajobraz uzupełniają otwarte tereny wsi, pól i łąk, z urozmaiconą polodowcową rzeźbą terenu. W wielu miejscach otwiera się widok na pokamedulski zespół klasztorny majestatycznie wznoszący się na wigierskim półwyspie.
Wyjątkowa różnorodność ekosystemów wodnych, leśnych, torfowiskowych oraz użytków rolnych decyduje o dużym zróżnicowaniu gatunkowym występujących tu roślin, grzybów i zwierząt. Ze względu na obecność wielu siedlisk przyrodniczych i gatunków coraz rzadszych w skali kontynentu, teren parku został włączony do europejskiej sieci obszarów chronionych Natura 2000.
Źródła;
http://www.wigry.org.pl/glowne1/o_parku.htm